Deuteronomy 6:4—Ang Shema at ang Diyos ng Israel
Sa traditional na Christianity na tumawag sa mga ideyang ito bilang “heretical,” ay mayroon ding mga limitadong pagkakaintindi sa kalikasan ng Diyos, kasama na ang kanilang limited na understanding sa itinuturo ng Old Testament sa pagka “isa” ng Diyos. Ang understanding about the “oneness of God” has changed throughout generations. Ang traditional understanding sa “oneness” of God ngayon is understood na may iisa lamang na nabubuhay na Diyos, at wala nang iba (sole ontological existence). This will affect ang understanding natin sa distinctions between sa persons ni Heavenly Father at ni Jesucristo, as explained by the Prophet Joseph Smith na “I have always declared God to be a distinct personage, Jesus Christ a separate and distinct personage from God the Father, and that the Holy Ghost was a distinct personage and a Spirit; and these three constitute three distinct personages and three Gods.” (Teachings of the Presidents of the Church: Joseph Smith, 41-42).
Unlike Latter-day Saints, ang majority ng Christian denominations understand ang “monotheism” in this way, from Rabbinic Judaism to traditional Christianity. Sinabi ni Peter Hayman na hindi natin ginagamit nang tama ang word na “monotheism” kapag iniintindi natin ito sa ganitong paraan. Ito ay dahil simply hindi ganito ang orihinal na pagkakaintindi ng mga tao sa panahon ng Biblia. Ang Israel ay mayroong covenant relationship sa Diyos at ang kanilang dedication at faithfulness sa Diyos ay importante para sa kanilang pang-araw-araw na pamumuhay. Sa Mark 12:28-34, may nagtanong kay Jesucristo na isang scribe kung ano ang pinaka-dakila na commandment na kailangang sundin ng isang tao. Sumagot si Jesus gamit ang isang passage sa Deuteronomy na kung saan ay pinagkakaisa ang Israel sa kanilang view sa kung sino ang Diyos at kung bakit Siya lamang ang Diyos na kanilang sasambahin. Ang Deuteronomy 6:4 reads together with the Hebrew:
“Hear, O Israel: The LORD our God is one LORD: And thou shalt love the LORD thy God with all thine heart, and with all thy soul, and with all thy might.” (KJV)
שְׁמַ֖ע יִשְׂרָאֵ֑ל יְהוָ֥ה אֱלֹהֵ֖ינוּ יְהוָ֥ה ׀ אֶחָֽדוְאָ֣הַבְתָּ֔ אֵ֖ת יְהוָ֣ה אֱלֹהֶ֑יךָ בְּכָל־לְבָבְךָ֥ וּבְכָל־נַפְשְׁךָ֖ וּבְכָל־מְאֹדֶֽךָ׃shema yis-rael, YHWH Eloheynu, YHWH ekhad.We-ahabta et YHWH Eloheyka bekal le-bebka, o-bekal nepeshka, o-bekal me-odka
Ang passage na ito ay tinatawag natin bilang ang Shema (see. Old Testament Student Manual: Genesis - 2 Samuel, 218.), that comes from the Hebrew word na nangangahulugan na “hear.” Ang Shema “ … refers to Judaism’s fundamental profession of belief in and commitment to the unity and uniqueness of ∗God.” These are words on the “oneness” ng Diyos ng Israel at ang following words na “…thou shalt love the Lord thy God with all thine heart, and with all thy soul, and with all thy might” (Deut. 6:4; Matt. 22:37; Mark 12:30; Luke 10:25-29; D&C 59:5), na kung saan ay tumutukoy sa pagmamahal at dedication ng isang tao sa Diyos ng Israel, dahil sa covenant relationship na kanilang ginawa sa kaniya (cf. D&C 101:35-38).
Ang mga Trinitarians ay minimisinterpret ang passage na ito sa pagsasabi na ang Hebrew word for “one” (אֶחָֽד, e-khad) ay isang “compound one,” therefore implying na may “one being” of God expressed in three persons. Ang mga Unitarians din on the other hand, misinterprets this passages saying na ang “one” sa passage na ito refers to only one person, the Father, therefore excluding si Jesus sa category ng isang “Diyos.” Pareho sa kanilang pagkakaintindi sa passage na ito ay mali.
Ang Hebrew word na e-khad (אֶחָֽד) ay isang numerical na kung saan ay trina-translate as “one.” Ang e-khad ay sinasalin as “one,” “only,” “alone,” “one single” (TDOT). Sa lahat ng gamit nito sa Old Testament, walang anumang instances na nangangahulugan ito na “compound one.” Ngayon, in defense ay sasabihin ng mga trinitarians na kung ang tagapagsalita ay gustong mangahulugan ng “strict numeral” ay ginamit daw sana ang ang Hebrew word na יָחִיד (ya-khid); pero ang ya-khid ay nangangahulugang “alone” kaysa isang strict numeral (HALOT). May ilan din na nagsasabi na ang “compound one” daw ng e-khad ay makikita natin sa examples kagaya ng “one flesh” sa marriage relationship ni Adam and Eve (Gen. 2:24), pero isa itong linguistic fallacy.
Unitarians Anthony Buzzard and Charles Hunting correctly states na ang Hebrew numeral na e-khad ay ginagamit din bilang isang adjective, at ang pagka “collective” o “compound” sa text ay nakadepende sa kung anong noun ang dine-describe ng e-khad: at hindi ang Hebrew word na e-khad itself. Contra sa mga Trinitarians at Unitarians, who regard ang Shema as isang statement ng strict monotheism, ang Shema ay hindi patungkol sa ontological “one,” pero ito ay patungkol sa exclusive na loyalty kay Jehovah, ang Diyos ng Israel.
Sa mga pagkakataon na ang mga Israelita ay nilalabag ang kanilang covenant na kanilang sasambahin lamang ang Diyos ng Israel, ang mga propeta ay ginagamit ang imagery ng isang mag-asawa upang sila ay gisingin sa kanilang kasalanan. (Ezek. 16:23-24; 23:2-12; Jer. 2:23-25; 3:1-10) Ang Diyos ng Israel ay ipinapakita sa Old Testament bilang isang selosong asawa—na kung saan ay hindi dapat magbigay ang Israel ng kanilang worship, praise, and trust for security sa ibang mga gods and nations.
Sa covenant relationship ng marriage, ang strict loyalty sa husband or wife—ay hindi nagsasabi na wala nang iba pang nabubuhay na lalaki o babae. Samely, as stated earlier, ang Shema at ang statement nito ng loyalty kay Jehovah, does not deny ang existence ng ibang mga diyos. Sinabi ni Jan Assmann tungkol sa “monotheism” ng Israelites at ang kanilang beliefs sa “one God” (YHWH e-khad) that “The biblical concept of God is not about absolute but relational oneness.” Furthermore, a note from The Jewish Study Bible on Deuteronomy 6:4 says the following:
“Many modern readers regard the Shema as an assertion of monotheism, a view that is anachronistic. In the context of ancient Israelite religion, it served as a public proclamation of exclusive loyalty to YHWH as the sole Lord of Israel ...the v. makes not a quantitative argument (about the number of deities) but a qualitative one, about the nature of the relationship between God and Israel. Almost certainly, the original force of the v., as the medieval Jewish exegetes [noted], was to demand that Israel show exclusive loyalty to our God, YHWH--but not thereby to deny the existence of other gods. In this way, it assumes the same perspective as the first commandment of the Decalogue, which, by prohibiting the worship of other gods, presupposes their existence.”
Ang ancient Israel ay naniniwala na may mga iba pang nage-exist na mga diyos so it will not become a problem para kay Jesucristo bilang isang separate being kay Heavenly Father. Ang form ng monotheism ng mga Israelites ay naka-center lamang sa Diyos ng Israel at hindi sa ibang mga diyos. According kay Morton Smith, ang common na way in worshipping sa Near Eastern religions ay sa pamamagitan ng pag-exalt sa kanilang diyos o affirmation ng kanyang kadakilaan (cf. Deut. 10:17; Josh. 22:22; Ps. 136:2; Dan. 2:47; Dan. 11:36; John 17:3; 1Cor. 8:5-6); at according din sa sinabi Morton Smith ay “ … [t]his does not mean, of course, that he is actually thought to be the only god.” Si Elohim ay ang head ng council of gods na tinatawag natin na ang Divine Council (cf. Gen. 1:26; Deut. 32:7-9; Job 1:6; Ps. 82:1-2ff.). He presides over sa divine council at ang ibang mga deities ay subordinate at reliant sa kanya. Ito ay naituro sa loob ng Simbahan at ang Divine Council at ang plurality ng mga diyos ay makikita sa Latter-day Saint Scripture (E.g., Abraham 4:1-26; 5:1-5), at ang critics ng Simbahan think na hindi ito biblical ngunit ang recent discoveries mula sa biblical scholarship supports ang long held na belief na ito ng mga Latter-day Saints.
